Η εξωτερική / κυβερνητική πολιτική της Ελλάδας επιστρατεύθηκε να ωραιοποιήσει και να εξαγνίσει προς κάθε κατεύθυνση τον τουρκικό επεκτατισμό και τον κεμαλικό φασισμό. Τα αποτελέσματα είναι χαρακτηριστικά:
 – Αποκρύπτει συστηματικά από τις ευρωπαϊκές κυβερνήσεις και την διεθνή κοινότητα το έγκλημα της Γενοκτονίας,
 – Μεθοδεύει τεχνητή "ελληνοτουρκική φιλία", υπερψηφίζει την χωρίς όρους προώθηση της Τουρκίας στην Ευρωπαϊκή Ένωση (1996 έως σήμερα),
 – Καταψήφισε στο Ευρωκοινοβούλιο προτάσεις και όρους για τον εκδημοκρατισμό και την συμμόρφωση της Τουρκίας (2005/ Επιτροπή Εξωτερικών Υποθέσεων),
 – Εξέδωσε νόμο για την διδασκαλία της τουρκικής γλώσσας στα γυμνάσια της Ελλάδας (2006/ΦΕΚ 867β’),
 – Καθόρισε ειδικό ποσοστό θέσεων στα ΑΕΙ και ΤΕΙ για την εισαγωγή τουρκογενών μαθητών του ελλαδικού χώρου εκτός συναγωνισμού (1996/ΦΕΚ129, Υπουργική Απόφαση του Γ. Παπανδρέου ως υπουργού παιδείας).
 – Εξέδωσε νόμο για την εκχώρηση γης και ακινήτων (βακούφια) σε τουρκικές οργανώσεις στην Β. Ελλάδα (2008/ΦΕΚ 37Α΄, εισηγητής Ντόρα Μπακογιάννη).
 – Υπερψήφισε στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο τις τουρκικές θέσεις για αναγνώριση τουρκικής μειονότητας στην Βόρειο Ελλάδα, στη δικαστική προσφυγή τούρκων εθνικιστών κατά της Ελλάδας (2008).
 – Στην Ελλάδα, ένα οθωμανικό φιρμάνι του 19ου αιώνα, για την παραχώρηση γης σε συνεργάτες των οθωμανών στον ελλαδικό χώρο, έχει μεγαλύτερη θεσμική και δικαστική ισχύ για το επίσημο κράτος απ’ ότι ένα ελληνικό διαβατήριο Έλληνα από την πρώην Σοβιετική Ένωση – που εμπαίζεται νομοθετικά και απελαύνεται (από το 1996 έως σήμερα)…
 – κλπ. κλπ. 
Η προκλητική και ταυτόχρονα δουλική κατάθεση στεφάνου στο μαυσωλείο του εγκληματία Μουσταφά Κεμάλ (ατατούρκ) στην Άγκυρα, το 2000 από τον τότε υπουργό εξωτερικών Παπανδρέου Γιώργο, και το 2008 από τον Καραμανλή Κώστα με την ιδιότητα του πρωθυπουργού, δίνει εύλογα συμπεράσματα για τον εξαρτημένο ρόλο των ελλαδικών κυβερνήσεων έναντι των τουρκικών επιδιώξεων. 
Μας προσέβαλλαν ως λαό και έθνος, αποδίδοντας εκ μέρους μας τιμές στον σφαγέα.
Η σκόπιμη υποβάθμιση και απόκρυψη του γεγονότος της Γενοκτονίας συνταυτίζεται με συνειδητή προδοσία και βάναυση προσβολή της Μνήμης των μυριάδων μαρτυρικών θυμάτων. Σκυλεύουν τους νεκρούς από κοινού με τον αυτουργό – το τούρκικο καθεστώς, αμαυρώνοντας με τον πιο βδελυρό τρόπο την Ιστορική αλήθεια. Επιχειρούν από κοινού με το τούρκικο κατεστημένο την συγκάλυψη της Γενοκτονίας που διέπραξε στον Ιστορικό Πόντο.
Η σιωπή των πολιτικών παρατάξεων στην Ελλάδα δεν τις απαλλάσσει από τις δικές τους ευθύνες. Εκτός των άλλων, εκφυλίζουν όλοι μαζί τον ίδιο τον θεσμό της υπόστασής τους, μη σεβόμενοι την ομόφωνη απόφαση της Βουλής το 1994 για την καθιέρωση και επίσημα της 19ης Μαΐου ως Ημέρας Μνήμης της Γενοκτονίας του Ποντιακού Ελληνισμού. Οι πράξεις ”αλληλεγγύης” στα εγκλήματα του τούρκικου καθεστώτος, ιδίως όταν προέρχονται από ελλαδικά κυβερνητικά στελέχη, αποτελούν ύβρη για την ίδια την ανθρώπινη αξιοπρέπεια. 
Ο αγώνας έως την τελική δικαίωση, που άρχισε το 1986, είναι μακρύς και αναγκαίος. Στον δίκαιο αυτόν αγώνα ο καθείς οφείλει να προβληματιστεί, να αναλάβει τις ευθύνες που του αντιστοιχούν, να συμβάλλει από την θέση του ώστε το τούρκικο καθεστώς να αποκηρύξει την Γενοκτονία που διέπραξε και να ζητήσει συγγνώμη για τα εγκλήματά του.
 

                                                                                                                                                                                   19η Μαΐου – Ημέρα Μνήμης της Γενοκτονίας
                                                                                                                                                                                                   …ΔΙΚΑΙΩΜΑ στο ΜΕΛΛΟΝ…