“…Όσοι δεν γνωρίζουν το παρελθόν τους, δεν έχουν μέλλον…”, αντί εισαγωγής στο βιβλίο «Ромеи – Греки Понта, краткое рассмотрение замалчиваемой проблемы» (Софианидис Хр., Афины, издание 1997, ήτοι «Ρωμαίοι – οι Ελληνες του Ποντου, συνοπτική εξέταση αποσιωπούμενου ζητήματος», του Χρ. Σοφίανίδη, Αθήναι, 1997).

ΕΛΑΧΙΣΤΟ ΧΡΕΟΣ ΑΝΑΦΟΡΑΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΗΜΕΡΑ ΜΝΗΜΗΣ ΤΗΣ ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΑΣ

Η Γενοκτονία των Ελλήνων (Ρωμ[έ]ων) του Πόντου από τους τούρκους στην περίοδο των ετών 1914-1923 είναι από τις μεγαλύτερες τραγωδίες του Ελληνισμού. Το μέγεθος της απώλειας είναι ανυπολόγιστο. Ούτε πρόκειται ποτέ να εκτιμηθεί ποια θα ήταν σήμερα η εξέλιξη των πραγμάτων για τον Ελληνισμό στην ευρύτερη περιοχή του Εύξεινου Πόντου, του Αιγαίου και στην Ελλάδα εάν οι Έλληνες του Πόντου δεν είχαν ξεριζωθεί από την γη τους δια πυρός και σιδήρου.

Οι νεότουρκοι προχώρησαν στην υλοποίηση του προσχεδιασμένου και εγκληματικού τους έργου, εκμεταλλευόμενοι τους ταραγμένους καιρούς των Βαλκανικών πολέμων, του Πρώτου παγκόσμιου πολέμου, την υποστήριξη των Δυνάμεων της εποχής και τουςπερίεργουςή στην καλλίτερη περίπτωση ανεπαρκείς χειρισμούς των ελλαδικών κυβερνήσεων στην περίοδο 1916-1922.

Πριν τον 1ο Παγκόσμιο πόλεμο ο ελληνικός πληθυσμός του Πόντου αριθμούσε τουλάχιστον 700.000 άτομα με βάση την θρησκεία και ξεπερνούσε το ένα εκατομμύριο ως εθνότητα. Αποτελούσε πάντα τον στόχο των τούρκων, δεδομένου ότι δεν κατάφεραν να τον αφομοιώσουν και να τον αφανίσουν πολιτισμικά, παρά τις βιαιότητες και πιέσεις που εξαπέλυαν κατά καιρούς.

Με την έναρξη του 1ου Παγκόσμιου πολέμου τοιχοκολλείται η διαταγή: “…μέσα σε 11 ημέρες όλοι οι άντρες από 19 ίσαμε 45 χρόνων πρέπει να παρουσιαστούν στο στρατολογικό γραφείο. Εκείνοι που δεν θα παρουσιαστούν θα τουφεκίζονται”. Αρχίζοντας με οικονομικούς διωγμούς ενάντια στους Έλληνες και την δέσμευση των περιουσιών τους για τις “στρατιωτικές ανάγκες” οι τούρκοι προχωρούν στην φυσική τους εξόντωση. Χρησιμοποιώντας την διαταγή εκτελούν με την κατηγορία της λιποταξίας όσους είχαν καταγεγραμμένους σε ειδικές λίστες. Άλλους συγκεντρώνουν στα τάγματα εργασίας, όπου εξοντώνονται κατά χιλιάδες από τις κακουχίες και στερήσεις.

Ο υπόλοιπος ρωμαίικος πληθυσμός υπόκεινται σε εκτοπίσεις στα βάθη της Μ. Ασίας. Για τους εκτοπισμούς επιλέγεται η χειμερινή περίοδος, ώστε να εξασφαλιστεί ο μέγιστος αριθμός θανάτων. Ο τρόπος αυτός της εξόντωσης των γυναικόπαιδων υποδεικνύεται στους τούρκους από τον γερμανό αντιστράτηγο Liman von Sanders στα πλαίσια εξυπηρέτησης των στόχων της Γερμανίας, που θεωρεί τους έλληνες επικίνδυνους για τα συμφέροντά της στην περιοχή. Στην διάρκεια του 1ου Παγκοσμίου πολέμου εκτοπίζονται από τα παράλια του ιστορικού Πόντου περίπου 300.000 άνθρωποι. Στην παγωνιά και στο χιόνι γυναίκες με βρέφη στα χέρια, παιδιά, γέροι οδηγούνταν σε μια πορεία στα βάθη της Ασίας χωρίς τέλος, στο πουθενά. Στο δρόμο ληστεύονται και δολοφονούνται από τούρκους και κούρδους συμμορίτες, πεθαίνουν από την πείνα, το κρύο και την κακομεταχείριση.

Από τους εξορισμένους γλιτώνει μόνο το 10%, ενώ σε μερικές περιοχές, όπως στην επαρχεία της Τριπόλεως, καταφέρνει να σωθεί μόλις το 4% του εκτοπισμένου πληθυσμού.

Ολόκληρες ελληνικές περιοχές, πόλεις και χωριά λεηλατούνται, καίγονται, καταστρέφονται και ο πληθυσμός τους εξοντώνεται.
Οι Πόντιοι αντιστάθηκαν στον αφανισμό τους, οργανώνοντας ομάδες ένοπλου Αγώνα σωτηρίας στα βουνά του Πόντου. Η δράση των ομάδων αυτών έσωσε ένα τμήμα του ελληνικού πληθυσμού. Το σωτήριο έργο τους ήταν πολύ δύσκολο, καθώς, φυγαδεύοντας εκατοντάδες γυναικόπαιδα στα βουνά έπρεπε παράλληλα να προφταίνουν τις επιδρομές των τσέτιδων και του τουρκικού στρατού στα ελληνικά χωριά. Ο ηρωικός αγώνας των Ελλήνων του Πόντου πήρε μεγάλες διαστάσεις και αποτέλεσε την μεγαλύτερη απειλή για τα σχέδια των τούρκων στην περιοχή, αφού έθεσε τις βάσεις για την απελευθέρωση και την δημιουργία της ανεξάρτητης Δημοκρατίας του Πόντου.
Οι ανάγκες για οπλισμό, φάρμακα, ρούχα και τρόφιμα ήταν μεγάλες. Την μοναδική πηγή βοήθειας για τον Αγώνα σωτηρίας αποτέλεσαν οι Ποντιακοί σύλλογοι του εξωτερικού, καθώς και το Ρωσσικό επιτελείο, που βρισκόταν στην Τραπεζούντα μετά την απελευθέρωσή της από τους ρώσους (1916-1918).
Η ελλαδική κυβέρνηση του Βενιζέλου Ε. επί σειρά ετών αρνείται να ανταποκριθεί στο αίτημα των εκπροσώπων του Πόντου να αποσταλεί βοήθεια σε ρουχισμό, τρόφιμα και οπλισμό, μη επιθυμώντας την ενδεχόμενη δημιουργία ενός δεύτερου Εθνικού κέντρου. Πέραν αυτού, το 1918, στην Συνδιάσκεψη Ειρήνης του Παρισιού ο Βενιζέλος δυναμιτίζει την πολιτική κίνηση για την αυτοδιάθεση του Πόντου. Ξοδεύει τεράστια ποσά στέλνοντας το 1919 εκστρατευτικό σώμα 23.000 στρατιωτών στα παράλια της νότιας Ρωσσίας για να συνδράμει τους Δυτικούς στον πόλεμο κατά της Ρωσίας, επισπεύδοντας έτσι την στροφή του Λένιν προς τους τούρκους και τον Κεμάλ, τον οποίο η λενινιστική διοίκηση ενισχύει με πολύ οπλισμό και χρυσό. Ο οπλισμός και τα χρήματα χρησιμοποιούνται από τους νεότουρκους για την Γενοκτονία στον Πόντο και την επικράτησή τους το 1922 στο ελληνο-τουρκικό μέτωπο.

Στις 19 Μαΐου 1919 ο Μουσταφά Κεμάλ (ατατούρκ) αποβιβάζεται στην Αμισό (Σαμψούντα) του Πόντου με σκοπό να εντείνει το εθνικιστικό κίνημα των τούρκων και να πετύχει την πλήρη εξόντωση των ελλήνων. Εξαπολύοντας τσέτες και στρατό οι τούρκοι βιαιοπραγούν, βασανίζουν και δολοφονούν με άγριους τρόπους, ληστεύουν και καταστρέφουν ελληνικά σπίτια και χωριά. Στήνουν στην Αμάσεια ”ειδικό δικαστήριο” (1921) και με συνοπτικές διαδικασίες καταδικάζουν σε θάνατο και απαγχονίζουν εκατοντάδες διανοούμενους της πνευματικής και πολιτικής ηγεσίας του Πόντου. Σε διάφορες περιοχές οι τούρκοι συγκεντρώνουν τον άμαχο ελληνικό πληθυσμό κατά δεκάδες και εκατοντάδες στις εκκλησίες και τα σχολεία των χωριών και τους καίνε ζωντανούς, πυρπολώντας το κτίριο.

Οι ένοπλες ομάδες σωτηρίας εξακολουθούν να εμποδίζουν την ολική εξόντωση του ελληνικού πληθυσμού, χωρίς καμία βοήθεια από τις ελλαδικές κυβερνήσεις. Απασχολούν μεγάλο τμήμα του τούρκικου στρατού, αποτελώντας την δύναμη αντιπερισπασμού για τον ελληνικό στρατό στο Μικρασιατικό ελληνο-τουρκικό μέτωπο. Για την καταστολή του απελευθερωτικού αγώνα στον Πόντο και την ολοκλήρωση της Γενοκτονίας οι τούρκοι διαθέτουν 30.000 στρατιώτες και χιλιάδες άτακτους τσέτες.
Ο ιστορικός Πόντος αποτέλεσε την μοναδική περιοχή στην Μικρά Ασία όπου ο άμαχος ελληνικός πληθυσμός, απομονωμένος από τον υπόλοιπο πολιτισμό, αντιστάθηκε ηρωικά στην Γενοκτονία από τους βαρβάρους. Οι ομάδες σωτηρίας συνεχίζουν τον αγώνα τους και μετά την ήττα της Ελλάδας το 1922. Οι τελευταίοι Πόντιοι αγωνιστές βρίσκονται στην περιοχή της Σάντας έως το 1924. Αποχωρούν κατόπιν διαπραγμάτευσης, χωρίς να παραδώσουν τον οπλισμό τους.

Το 1923 ο Βενιζέλος υπογράφει για λογαριασμό της Ελλάδας (και του Ελληνισμού του Πόντου, τους οποίους δεν είχε δικαίωμα να εκπροσωπεί) την συνθήκη της Λοζάννης περί “ανταλλαγής των πληθυσμών”, προκειμένου να ”κλείσει” τυπικά το γεγονός της ανείπωτης τραγωδίας, αφού στον ιστορικό Πόντο και την υπόλοιπη Μ. Ασία προηγήθηκε ήδη η καταστροφή του ελληνικού πληθυσμού. Το 1930 υπογράφει Συνθήκη φιλίας με τον Κεμάλ και χαρίζει στην Τουρκία τις περιουσίες των Ελλήνων του Πόντου και της υπόλοιπης Μ. Ασίας εν είδη πολεμικής αποζημίωσης, που δεν είχε να πληρώσει η Ελλάδα, ενώ το 1932 φέρεται να προτείνει τον Κεμάλ για το βραβείο Ειρήνης του Νόμπελ. Κατόπιν αυτών δεν εκλέγεται ούτε βουλευτής στις εθνικές εκλογές, ενώ με τον θάνατό του η σωρός μεταφέρεται και θάβεται στην Κρήτη (λόγω έντονων φόβων για συνέπειες λαϊκής οργής στον τάφο του έαν θάβονταν στην Αττική).

Επισήμως, τα θύματα της Γενοκτονίας στον ιστορικό Πόντο είναι 353.000 νεκροί, αλλά είναι πολύ περισσότεροι.

Οι σκοπιμότητες των ξένων δυνάμεων της εποχής και οι επιλογές των ελλαδικών κυβερνήσεων στοίχησαν στον πιο ακμαίο Ελληνισμό τουλάχιστον 353.000 νεκρούς, την έξοδο από τα πατρογονικά μας εδάφη και δύσκολο μέλλον για τις επόμενες γενεές. Όσοι σώθηκαν, προσφυγοποιήθηκαν σε διάφορες χώρες (Ευρώπη, Ρωσσία, ΗΠΑ), αφήνοντας πίσω χιλιάδες νεκρούς, πόλεις, χωριά και ναούς χιλιετιών. Μεγάλο τμήμα ενσωματώθηκε στην νέα Ελλάδα και συμβάλλει σημαντικά στην πορεία της νεότερης Ιστορίας της.

Οι κοντόφθαλμες επιλογές των εξαρτημένων κομματικών και πολιτικών καστών στην Ελλάδα, οι αλλοτριωτικές τάσεις, η μεθοδευμένη απόκρυψη της αλήθειας, καθώς και η ανεπάρκεια των παλαιών συλλόγων Ποντίων στην Ελλάδα, παρέτειναν για δεκαετίες την απόκρυψη της Γενοκτονίας και αποσιώπηση των τραγικών γεγονότων.

Έως και σήμερα έρχονταν χιλιάδες ρωμαίικες οικογένειες από την πρώην Σοβιετική Ένωση (το ζήτημα αυτό αποτελεί, επίσης, ένα τεράστιο κεφάλαιο στο οποίο κυριαρχεί πάλι η υποκρισία και εμπαιγμός από το επίσημο ελλαδικό κράτος, όπως και από τους παλαιούς ελλαδικούς συλλόγους Ποντίων (και πάλι), για το οποίο κεφάλαιο γίνεται ιδιαίτερη και χωριστή αναφορά λόγω της μεγάλης έκτασής του)…

Το 1994, μετά τον μακροχρόνιο αγώνα που δόθηκε(*), η Βουλή της Ελλάδας, με καθυστέρηση δεκαετιών έναντι της υποχρέωσής της για δικαίωση των Ηρώων και Μαρτύρων της Γενοκτονίας, καθιέρωσε επίσημα την 19η Μαΐου ως Ημέρα Μνήμης της Γενοκτονίας του Ποντιακού Ελληνισμού.

Στον Ιστορικό Πόντο, όμως, η Τουρκία ως ισλαμο-κεμαλικό φασιστικό καθεστώς εξακολουθεί και σήμερα να καταδιώκει τον αυτόχθονα πολιτισμό του, τρομοκρατεί και φυλακίζει τους κατοίκους, απαγορεύει την επικοινωνία στην Ποντιακή-την μόνη ζωντανή ακόμα αρχαιοελληνική γλώσσα… Ανέκαθεν, δεν υποχρεώθηκε ποτέ να λογοδοτήσει για τα εγκλήματα που διέπραξε και διαπράττει. Ως μόρφωμα αποτέλεσε και αποτελεί όχι μόνο τον τρομοκράτη, αλλά και το φρένο και τον καταστροφέα των πολιτισμών της ευρύτερης περιοχής.

Από την άλλη, η εκάστοτε ελλαδικές διακυβερνήσεις (από το 1996 ιδίως) διασύρουν την Ελλάδα, την μία ως χαλάκι και την άλλη ως δεκανίκι της Τουρκίας, εξαγνίζοντας προς κάθε κατεύθυνση τον τούρκικο επεκτατισμό, τον ισλαμο-κεμαλικό φασισμό. Από κοινού με τα ψευδο-προοδευτικά κομματικά μορφώματα (συμπολιτευόμενα, είτε αντιπολιτευόμενα) διαπράττουν διαχρονικό βιασμό των ιστορικών και πολιτισμικών αρχών του ελληνικού λαού, κυρίως δια παραπληροφόρησης και αποπροσανατολισμού της επερχόμενης νέας γενιάς μέσω αλλοτριωτικών προγραμμάτων στα σχολεία και εκπαιδευτικά ιδρύματα, μεθόδευσαν τεχνητή “ελληνοτουρκική φιλία”, την προώθηση της Τουρκίας στην Ευρωπαϊκή Ένωση, εξυπηρετώντας ουσιαστικά και πάλι κατευθύνσεις εκείνων των Δυνάμεων που συνέργησαν στην διάπραξη της Γενοκτονίας.

Παρεμποδίζουν την διεθνοποίηση της Γενοκτονίας, στην πραγματικότητα υπονομεύουν και το διεκδικητικό περιεχόμενο(…) των εκδηλώσεων Μνήμης της 19ης Μαΐου, χρησιμοποιώντας επιδοτούμενους κομματικούς εγκάθετους σε διάφορους συλλόγους και ομοσπονδίες Ποντίων.

Όσο, όμως, η ίδια η ελλαδική κοινωνία χρηματοδοτεί μέσω Βουλής τα κομματικά αυτά μορφώματα, που ασκούν δράση τουρκοποίησης και ισλαμοποίησης της Ελλάδας και παροχής υπηρεσιών (για εποικισμό της χώρας) σε στρατιές παράνομων εποίκων (λαθρομεταναστών) με την βαρβαρική θρησκευτική ιδεολογία, που χρησιμοποιήθηκε για τις γενοκτονίες των Χριστιανικών πληθυσμών στον ιστορικό Πόντο και Μ. Ασία, ο διασυρμός ολόκληρης της ελλαδικής κοινωνίας θα είναι συνεχής, ενώ ο πλήρης εκφυλισμός της σε παθητική, καταναλωτική μάζα προς τελική εξουδετέρωσή της θα είναι πάντα στην ημερήσια διάταξη.

Εκ κειμένων ΕπΠΠΣ «η Αργώ»

Ορισμένα σχετικά κείμενα :
ΙΘΑΓΕΝΕΙΑ ή ΕΠΟΙΚΙΣΤΙΚΗ ΒΑΡΒΑΡΟΤΗΤΑ… [pdf]   /  www.argo-pga.org/page2.php?subid=86
ΙΘΑΓΕΝΕΙΑ ή ΕΠΟΙΚΙΣΤΙΚΗ ΒΑΡΒΑΡΟΤΗΤΑ; [text]  /  www.argo-pga.org/page2.php?subid=84
Η ΥΠΟΚΡΙΣΙΑ των ΚΥΒΕΡΝΩΝΤΩΝ  /  (www.argo-pga.org/page2.php?subid=40)
Εκ του Έργου του Συλλόγου  /  www.argo-pga.org/page2.php?subid=24