Πολύ θετικό ότι η Ποντιακή μπαίνει στην ύλη της διδασκαλίας, αλλά … η Ποντιακή δεν είναι ”ποικιλία”, ούτε ”διάλεκτος” … Θα λέμα ’το και σα ρωμέϊκα ” κανείται τά,… επέζεψαμε ! ”… .

Σχετικά με τη διδασκαλία της Ποντιακής στο Δημοκρίτειο Πανεπιστήμιο Θράκης ο Σύλλογος παραθέτει το ενδιαφέρον κείμενο, συνοπτικό αλλά πολύ κατατοπιστικό, του Επίτιμου Προέδρου του συλλογικού μας φορέα με το οποίο απάντησε στο εύλογο σχόλιο πανεπιστημιακού, δόκτορα και φίλου του Συλλόγου μας ”…Η ποντιακή γλώσσα είναι “ποικιλία” της ελληνικής;;;…”.

Η επιστολή του Επίτιμου Προέδρου έχει ως εξής:

«Αγαπητέ κ. καθηγητά,

Η έναρξη της διδασκαλίας είναι, βεβαίως, ένα βήμα στη σωστή κατεύθυνση, που άργησε πολύ και έλειπε πολύ…

Θα ήθελα να παρατηρήσω σχετικά με το κείμενο του Πανεπιστημίου και τη σωστή επισήμανσή σας περί ”ποικιλίας”, πως:

Η Ποντιακή δεν είναι «ποικιλία» (ή διάλεκτος) της ελληνικής – είναι ελληνική γλώσσα, αρχαιοελληνική και βυζαντινή, με ιδιαίτερο γεωγραφικό προσδιορισμό και ταυτότητα, με ανάπτυξη και αυτοδυναμία έως την Γενοκτονία και τον ξεριζωμό του Λαού φορέα αυτής από τον φυσικό του χώρο (…).  Στον Εύξεινο Πόντο και στην μετέπειτα Σοβιετική Ένωση αποτελούσε την μόνη μητρική ελληνική γλώσσα των Ποντίων (βλ. εμάς, γονείς και προγόνους μας) και  δεν ήταν κατανοητή στην νεοσύστατη Ελλάδα.  Εάν δεν υπήρξε το ελληνικό (νέο)προσφυγικό από την πρ. ΕΣΣΔ προς τον ελλαδικό χώρο, σήμερα στις περιοχές συμπαγούς διαμονής (Αμπχαζία, Καζαχστάν, Νότια Ρωσία κ.α.) η αυθεντική Ποντιακή γλώσσα ίσως να ήταν πιο ενεργά ζωντανή, αφού στην Ελλάδα μοιραία χρησιμοποιούνται παραφραστικά πολλές νεοελληνικές λέξεις και συντακτικοί νεωτερισμοί λόγω του συγγενούς γλωσσικού περιβάλλοντος και θνησιμότητας των παλαιών φορέων αυτής.

Ενδεικτικά πρέπει να σημειωθεί, πως, δεν ήταν καπρίτσιο ή τυχαία η απόφαση των μπολσεβίκων και των σταλινικών να απαγορέψουν τη διδασκαλία της Ποντιακής στα τότε Σοβιετικά ελληνικά σχολεία όπου δίδασκαν Πόντιοι δάσκαλοι, έως ότου τα κλείσουν τελείως [μεταξύ άλλων και προς επιδίωξη μεσοπρόθεσμου στόχου για συλλογική λήθη ως προς το από κοινού με τους τούρκους έγκλημά τους της Γενοκτονίας, στην οποία επιδίωξη επιστράτευσαν και το ελλαδικό ΚΚΕ που έστελνε στα εκεί ελληνικά σχολεία και στα συνέδρια δασκάλων τους προπαγανδιστές του (”εκπαιδευτικούς-διαφωτιστές από την Ελλάδα !..”) υπέρ της δημοτικής νεοελληνικής γλώσσας].

Ως φυσικός χώρος παραμένει ο εν δυνάμει συμπαγής περί τη γλώσσας (Rum) ιστορικός Πόντος, όπου δυστυχώς διαμορφώθηκε αντίστοιχη κατάσταση λόγω καταπιέσεων και απαγορεύσεων τα τελευταία 100 χρόνια (από τη Γενοκτονία και μετά), καθώς και ως ένα βαθμό τα παράλια της νότιας Ρωσίας, ο Καύκασος, μερικώς η Ταυρίδα (στο Καζαχστάν και υπόλοιπη Κεντρική Ασία έχουν μείνει ελάχιστοι).

Στον ελλαδικό χώρο η πολύτιμη ερευνητική αξία της ζωντανής αρχαιοελληνικής-βυζαντινής-μεταβυζαντινής γλώσσας δεν ήταν κατανοητή τις πρώτες και τις μετέπειτα δεκαετίες (1922-), εκτιμώ δε, ούτε και επιθυμητή λόγω της δυναμικής των ιστορικών, πολιτισμικών, κοινωνιολογικών, οικονομικών και πολιτικών πτυχών και προεκτάσεων σε αποτέλεσμα της Γενοκτονίας και ξεριζωμού του ελληνικού Λαού-φυσικού φορέα αυτής.

Το ζήτημα, το φθίνων της γλώσσας, μας ανησυχούσε ως Σύλλογο από το 1986. Σε τοπικό επίπεδο μαθήματα της Ποντιακής αρχινήσαμε περίπου 20 χρόνια πριν, χωρίς καμία έξωθεν στήριξη.

Να συγχαρούμε όσους εργάστηκαν για την διδασκαλία και αγωνιούν πραγματικά στο Τμήμα για την ανάδειξη της αυθεντικής Ποντιακής, όπως την μιλούσαμε στα εκεί πάτρια χώματα… προσβλέπουμε και ευχόμαστε μονιμότητα του μαθήματος.

Ευχαριστώντας για την σχετική επιστολή σας,

Με εκτίμηση
Επίτιμος Πρόεδρος».