Αξιοπρόσεκτη η ασέβεια και η αμορφωσιά στα ελλαδικού τύπου κείμενα, που διαμοιράζονται στη ρωσική γλώσσα στη Ρωσία και χώρες της πρώην Σοβιετικής Ένωσης, με χρηματοδοτούμενη παρουσία και εκστρατεία από την… Ελλάδα. Διαφαίνεται η σκοπιμότητα συστηματικής παραχάραξης και απόκρυψης από την ρωσόφωνη ελληνική νεολαία της Ιστορίας και του Πολιτισμού του αυτόχθονα Ποντιακού Ελληνισμού.

Αθήναι, 04-09-2021

Προς:  το ”Κέντρο Ελληνικού Πολιτισμού”,

Μόσχα, Λεωφ. Αλτούφιεφσκοε 44.

Αξιότιμη κυρία Πρόεδρε,

Σχετικά με το ενημερωτικό σας e-mail  θα θέλαμε να σημειώσουμε ότι η σωστή διαφημιστική σας αναφορά πρέπει να κάνει λόγο για ”ελλαδικούς  παραδοσιακούς χορούς” και όχι για ”ελληνικούς παραδοσιακούς χορούς”.

Σχετικά έχουμε αναφερθεί με την από τις 23-01-2020 επιστολή του αντιπροσωπευτικού συλλογικού μας φορέα (βλ. συνημμένα “ΚΕΠ Μόσχα” *), παρατηρούμε δε ότι δεν έχει αλλάξει σχεδόν τίποτα ως προς την αφομοιωτική παρουσία και δράση του ελλαδικού σας Κέντρου στην Ρωσική Ομοσπονδία σε βάρος των πολιτισμικών και ιστορικών  παρακαταθηκών του γηγενούς Ελληνισμού στην Ρωσική Ομοσπονδία και στην πρώην ΕΣΣΔ εν γένει.

Συναφώς, θα θέλαμε να επιβεβαιώσουμε στη συνέχεια και προγενέστερης επικοινωνίας σας με τον Επίτιμο Πρόεδρο του Συλλογικού φορέα Π.Σ. «η Αργώ», την δια ζώσης συζήτηση του θέματος κατά την όποτε δη παρουσία σας στην Αθήνα.

Στην διάθεσή σας για κάθε διευκρίνιση,

Με εκτίμηση,

Το Συμβούλιο.

Είναι πράγματι αξιοπρόσεκτη η ασέβεια και η αμορφωσιά στα ελλαδικού τύπου κείμενα του Κέντρου σας, όπου μεταξύ άλλων αναφέρονται και τα εξής : ” … Oι Έλληνες, ως έθνος, συγκροτούνται από πολιτισμικές κοινότητες, δηλαδή ομάδες ανθρώπων που έχουν κοινή καταγωγή και συνδέονται με δεσμούς κοινής πολιτισμικής δράσης (π.χ. κοινές παραδόσεις, κοινά ήθη κι έθιμα). Στον ελλαδικό χώρο, τέτοιες πολιτισμικές κοινότητες βρίσκουμε στη Θράκη, στη Μακεδονία, στην Ήπειρο, στη Θεσσαλία, στη Ρούμελη, στο Μοριά, στην Κρήτη, στα νησιά του Ιονίου και του Αιγαίου, στην Κύπρο. Κάθε πολιτισμική κοινότητα έχει τους δικούς της τοπικούς χορούς οι οποίοι διαφέρουν από πόλη σε πόλη ή από χωριό σε χωριό…”, και αποκρύπτεται για πολλαπλή φορά ο τεράστιος και στα ελλαδικά δεδομένα Πόντος και Ποντιακός Ελληνισμός (…).

* Συνημμένα, η από 23-01-2020 προγενέστερη επιστολή μας:

Αθήναι, 23-01-2020

Υπ’ όψιν : ”Κέντρου Ελληνικού Πολιτισμού”, Μόσχα.

(”Греческий Культурный Центр”, Альтуфьевское шоссе 44, Москва)

Η κειμενογραφία σας με θέματα :

–   ”Χριστούγεννα, Ήθη και Έθιμα της Ελλάδας…” (Πρωτοχρονιά, 2019)

–   ”Πασχαλινά έθιμα από όλη την Ελλάδα” (Πάσχα, 2019)

«…Ενώ, οι Πόντιοι συνεισφέρουν αναλογικά με τον πληθυσμό της χώρας ίσως και το μεγαλύτερο φοροεισπρακτικό μερίδιο για τις ανάγκες του Ελλαδικού κράτους, αυτό αποφεύγει πεισματικά να υιοθετήσει ανταποδοτική πολιτική γ’ αυτούς και να αποδώσει εκείνα, που εδώ και δεκαετίες οφείλει στον ιστορικό, πολιτισμικό και πολιτιστικό τομέα»

[«ΟΙ ΔΥΟ ΠΟΛΕΜΟΙ, ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΠΡΟΣΦΥΓΕΣ (και ποιος είναι ποιος ;!)», Χρ. Σοφιανίδης/1999]

         Αξιότιμοι κυρίες/κύριοι,

Πέραν των ειλικρινών ευχών μας, που στείλαμε και ευγενώς λάβαμε από εσάς και άλλους πολλούς συμπατριώτες μας λόγω των πρόσφατων εορτών του Δωδεκαήμερου, οφείλουμε σχετικά με τα κείμενα ”Χριστούγεννα, ήθη και έθιμα της Ελλάδας(…)” καθώς και ”Πασχαλινά έθιμα από όλη την Ελλάδα” που στάλθηκαν από το ”ΚΕΝΤΡΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ” ΜΟΣΧΑΣ προς παραλήπτες σε χώρες της πρώην Σοβιετικής ένωσης, να παρατηρήσουμε τα εξής :

Αξίζει συγχαρητηρίων η κάθε προσπάθεια προβολής στο Εξωτερικό εθίμων των Χριστουγέννων και της Λαμπρής από την Ελλάδα.
Θα ήταν παραγωγικό, και είναι ζητούμενο συνάμα, εφόσον απευθύνεται κανείς στον γηγενή, μαρτυρικό Ελληνισμό στον γεωγραφικό χώρο της πρώην Σοβιετικής Ένωσης να αναδεικνύεται με υπευθυνότητα ο σεβασμός στην πολιτισμική του ιστορία και στον αγώνα ζωής για την επιβίωση και διατήρησή της. Η εμπειρία δεκαετιών τεκμηρίωσε πως, εφόσον αγνοεί κανείς την αναγκαιότητα αυτή – τότε απλά ακολουθεί περαιτέρω την ανεύθυνη τακτική του ελλαδικού διοικητικού συστήματος προς απάλειψη αυτογνωσίας, εθίμων και παραδόσεων του Ευξείνιου Ελληνισμού στην αντίληψη της νέας γενιάς των Ελλήνων στην πρώην Σοβιετική Ένωση, ήτοι απάλειψη της ιδιαίτερης Ταυτότητάς του.

Εδώ και δεκαετίες το ζητούμενο είναι η στήριξη στη διατήρηση των μοναδικών εθίμων και παραδόσεων του αυτόχθονα Ελληνισμού στον Εύξεινο Πόντο της πρώην ΕΣΣΔ, λόγω βλάβης που υπέστησαν στο πρόσφατο παρελθόν από τα ολοκληρωτικά καθεστώτα. Είναι γνωστό και στην Ελλάδα πια, ότι η βλάβη αυτή επιβλήθηκε και με την φυσική εξόντωση φορέων του αυτόχθονα Ελληνικού Πολιτισμού (ατομικών, πνευματικών, συλλογικών), με λεηλασία και καταστροφή κοινωνικών μας εστιών, με φυλακίσεις και εξορίες στα πέρατα της αχανούς Σοβιετικής Ένωσης.

Η αναχώρηση σημαντικού τμήματος των αυτοχθόνων Ελλήνων του Πόντου προς την Ελλάδα με την διάλυση της ΕΣΣΔ επιδείνωσε τις συνέπειες αυτής της βλάβης, ώστε το εναπομείναν τμήμα να χρειάζεται κάθε στήριξη στην διατήρηση της αυτογνωσίας και των γνήσιων πολιτισμικών του χαρακτηριστικών. Σε ορισμένες περιοχές οι νεότεροι, εν απουσία ενδογενών παραδοσιακών πηγών και ενημέρωσης, λαμβάνουν λανθάνουσες πληροφορίες με όσα σερβίρονται εν είδη υποκατάστατων από διάφορες ελλαδικές δομές ”με τη βούλα της Ελλάδας”, που όφειλαν να ακολουθούν ιδιαίτερη προσέγγιση και μέριμνα – ιδίως όσοι επίσημοι και ημιεπίσημοι ελλαδικοί φορείς εδρεύουν στη Ρωσική Ομοσπονδία με τακτική χρηματοδότηση(…).

Κατά κανόνα, στα διάφορα κείμενα φορέων επιχορηγούμενων είτε έμμεσα, είτε άμεσα από το ελλαδικό Δημόσιο, απουσιάζουν πολιτισμικά δεδομένα του Ποντιακού Ελληνισμού, με υποβάθμιση ή και αποσιώπηση της πραγματικής πολιτισμικής εικόνας όσον αφορά και στον ελλαδικό χώρο, όπου αποτελεί σημαντικό τμήμα του πληθυσμού της νεότερης Ελληνικής Επικράτειας.

Στα ενημερωτικά κείμενα 12 σελίδων με τίτλο ”Χριστούγεννα, ήθη και έθιμα της Ελλάδας…” (που φαίνεται να προήλθαν από κάποιο ελλαδικό blog με την ονομασία ”κερκυραϊκή αλεπού”) και 21 σελίδων με τίτλο ”Πασχαλινά έθιμα από όλη την Ελλάδα” περιγράφονται μεταξύ άλλων τα έθιμα στην Μακεδονία, Θράκη κοκ.. Με προσπάθεια θα εντοπίσει κανείς στα πολυσέλιδα αυτά κείμενα απλή μνεία, σε μία υποπαράγραφο, για ένα έθιμο του Ποντιακού Ελληνισμού που συγκροτεί πολύ μεγάλο ποσοστό του πληθυσμού των περιοχών αυτών (όπως και της Αττικής).

Είναι γνωστό, λίγο-πολύ σε όλους, τι θα ήταν ο ελλαδικός χώρος και ιδίως η βόρεια Ελλάδα χωρίς την φυσική και πολιτισμική παρουσία του Ποντιακού Ελληνισμού που φαίνεται να αποσιωπάται και να αγνοείται ως Πολιτισμική οντότητα στα εν λόγω κείμενα, που διακινήθηκαν στην νεοελληνική γλώσσα με την αντίστοιχη μετάφραση στη ρωσική. Έτσι, π.χ. στις τρεις αράδες για την αρχαία Ποντιακή παράδοση/λαϊκό δρώμενο ”Μωμό(γ)εροι” αποκρύπτεται ακόμα και η τοπωνυμία ”ΠΟΝΤΟΣ”. Στη μίζερη αναφορά διαβάζουμε ότι το έθιμο ”μεταφέρθηκε και συναντάται σε δύο(!) χωριά της Δράμας από πρόσφυγες που μετοίκησαν εκεί από την Τουρκία(!;)…”. Ποια μηνύματα λαμβάνουν οι άλλες εθνότητες στην πρώην ΕΣΣΔ για τον εκεί γηγενή Ελληνισμό, όταν επιδεικνύουν τέτοια ασέβεια οι όποιες ελλαδικές δομές (πολιτιστικές και μη)… . Για τους Ποντίους πρώην Σοβιετικής Ένωσης είναι βίωμα ζωής η εκτίμηση και ο σεβασμός των ντόπιων, που επιβεβαίωναν κάθε φορά τον σεβασμό τους τιμώντας την εργατικότητα, ικανότητα, τη σοφία, τον πολιτισμό του Λαού μας – αξίες που κράτησε αναλλοίωτες και στους τόπους εξορίας. Τον σεβασμό αυτόν στο πρόσωπο των Ποντίων εισέπραττε από τις εκεί εθνότητες και η σύγχρονη Ελλάδα και ας μην γνώριζαν τίποτα γι’ αυτήν.

Ο πολύτιμος, ιστορικός και πολιτισμικός ρόλος του σημαντικού αυτού τμήματος του Ελληνισμού τόσο στην Ελλάδα όσο και στις χώρες της πρώην Σοβιετικής Ένωσης δεν πρέπει να υποβαθμίζεται. Χωρίς το προαιώνιο ιστορικό, πολιτισμικό και κοινωνικό αποτύπωμά του, ποτισμένου βαθιά με αίμα μυριάδων Ποντίων, οι όποιες ελλαδικές παρουσίες, συμπεριλαμβανομένου και του ”Κέντρου Ελληνικού Πολιτισμού” στη Μόσχα, λίαν αμφίβολη υπόσταση ”κοινωνικού περίγυρου” και σκοπιμότητα ύπαρξης θα είχαν στη Ρωσική Ομοσπονδία (…).

Η επισήμανση αυτή φέρει διευκρινιστικό χαρακτήρα κυρίως για τους έλληνες στις χώρες τις πρώην ΕΣΣΔ, που μετά και την διάλυσή της δεν είχαν ποτέ πραγματική ενημέρωση-στήριξη από τις αρμόδιες για τον ”Απόδημο Ελληνισμό” ελλαδικές κρατικές και κυβερνητικές δομές (Υπ. Εξωτερικών, Υπ. Πολιτισμού κλπ.) και τα παράγωγά αυτών. Μέσω αυτών απλώς προωθούνταν στις Εστίες του Ποντιακού Ελληνισμού ο ελλαδικός τοπικισμός – ανάλογα με τον τόπο καταγωγής του εκάστοτε πολιτικού ή υπηρεσιακού τους προϊσταμένου.

Η επιπόλαιη και ανεύθυνη αυτή νοοτροπία, με κρατική όμως χρηματοδότηση(…), σήμαινε ευθεία υπονόμευση της αυτογνωσίας και Ταυτότητας του Ποντιακού Ελληνισμού στις εστίες του – όπου δέχθηκε βαθιά πλήγματα στην Παράδοση και στον Πολιτισμό του από τα μαζικά εγκλήματα του σταλινικού καθεστώτος ενώ προηγήθηκε η Γενοκτονία από τους τούρκους ισλαμιστές. Πλέον των εγκλημάτων αυτών, επί τρεις γενεές δεν είχε καμία κρατική ή χρηματική στήριξη των σοβιετικών (ούτε και των ελλαδικών) Αρχών για την διατήρηση της ιδιαίτερης Πολιτισμικής και Ιστορικής του Ταυτότητας.

Συνεχίζει να λαμβάνει χώρα στα υστερνά 28 χρόνια από τη διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης, χωρίς προβληματισμό και σεβασμό στις Αρχαιοελληνικές και Βυζαντινές παρακαταθήκες που ακόμα διασώζονται στον μαρτυρικό Παρευξείνιο Ελληνισμό. Η όλη συμπεριφορά θυμίζει την αθλιότητα των προπαγανδιστικών εξορμήσεων του ελλαδικού κομμουνιστικού κόμματος την δεκαετία 1920-30 (θυγατρικού υπο-αδελφάτου του Κ.Κ. ΕΣΣΔ) στα ελληνικά σχολεία του Σοβιετικού Καυκάσου, για σύμπραξη στην απεθνοποίηση-δαιμονοποίηση των Χριστιανικών ηθών και παραδόσεων του εκεί αυτόχθονα Ελληνισμού.

Το βέβαιο αποτέλεσμα που προδιαγράφει η ανεύθυνη τακτική της ανέξοδης προώθησης του ελλαδικού τοπικισμού στις πληγείσες Εστίες του Ποντιακού Ελληνισμού στην πρώην ΕΣΣΔ και η υποβάθμιση του εκεί αυτόχθονος Πολιτισμού, είναι ο περαιτέρω ευνουχισμός του Πολιτισμικού και Ιστορικού πλούτου του Ελληνισμού – εκείνου του πλούτου, βέβαια, που δεν διασώζεται από τις άλλες πληθυσμιακές ομάδες του ελλαδικού χώρου(…).

Παραθέτουμε πολύ συνοπτικά το εν λόγω θέμα, προς προβληματισμό όσων αντιλαμβάνονται το ζήτημα στην όλη του διάσταση. Σε ανόμοιο παραλληλισμό, με χιουμοριστική διάθεση θα μπορούσε να παρομοιαστεί με τη ”βάρβαρη επέλαση ισπανών εισβολέων” και καταστροφή ”έναντι υάλινων σφαιριδίων” των αρχαίων, αυτοχθόνων και αγνώστων πια (προς αναζήτηση) πολιτισμών ”της Νότιας Αμερικής”.

Με εκτίμηση,

και ευχές για κάθε Καλό στο Νέο έτος

Εκ του Επίτιμου Προέδρου και του Συμβουλίου.