Η κυβέρνηση επιβράβευσε το διαχρονικό πλιάτσικο σε βάρος του Ελληνισμού του Πόντου και της Μικράς Ασίας, παρέχοντας νομιμοφανή κάλυψη στο τεραστίου μεγέθους σκάνδαλο καταλήστευσης της Ανταλλάξιμης Περιουσίας που αποτελεί ιδιοκτησία των Ελλήνων Προσφύγων στην ελλαδική επικράτεια εκ της Συνθήκης της Λωζάννης του 1923 και των συνακόλουθων κειμένων (…). Ένα καθ’ όλα προεκλογικό δωράκι στους υμετέρους και παράνομους καταπατητές, που καμία σχέση δεν έχουν με τον πολύπαθο Προσφυγικό Ελληνισμό.

Το συνοπτικό προοίμιο, για το μνημειώδες σκάνδαλο και ”φαγοπότι” επιβράβευσης των καταπατητών και επιτήδειων με τη σύμπραξη και ανοχή της κυβέρνησης σε βάρος χιλιάδων οικογενειών Ελλήνων Προσφύγων, θα είχε ως εξής :

Η νέα Τουρκία, συνεπεία του εγκλήματος της Γενοκτονίας (και προδοσιών ενάντια στον αυτόχθονα Ελληνισμό στον ιστορικό Πόντο, που επιδείνωσαν τα αποτελέσματα της τουρκικής θηριωδίας)  και υπογραφής της Συνθήκης της Λωζάνης με τον Βενιζέλο το 1923, οικειοποιήθηκε όλη την ακίνητη και κινητή περιουσία του Ποντιακού και εν’ γένει Μικρασιατικού Ελληνισμού ⁽¹⁾.

Με την ίδια Συνθήκη η ακίνητη περιουσία των οθωμανών-τούρκων, που αναχώρησαν από την Ελλάδα, περιέρχονταν στην ιδιοκτησία των Ελλήνων προσφύγων με υποχρέωση του ελλαδικού κράτους να χρησιμοποιηθεί για την αποκατάστασή τους.

Η περιουσία των Ελλήνων που απέμεινε στην νέα Τουρκία ήταν τουλάχιστον 9 φορές μεγαλύτερη από την αντίστοιχη των τούρκων στην νέα Ελλάδα. Μετά από διαδικασίες στην Ελλάδα συστάθηκε το Ταμείο Ανταλλάξιμης Περιουσίας και Αποκατάστασης (ελλήνων) Προσφύγων – Τ.Α.Π.Α.Π..  Οι κυβερνήσεις, από τον Βενιζέλο έως σήμερα, όχι μόνο δεν ήταν ικανές και πρόθυμες να διαχειριστούν την Ανταλλάξιμη Περιουσία για την αποκατάσταση των Ελληνικών οικογενειών, αλλά την κατέδειξαν και έρμαιο στους καταπατητές και υμετέρους μακροχέρηδες. Οι ”δωρεές” και οι πολύτιμοι οικονομικοί πόροι από την πώληση δεκάδων χιλιάδων προσφυγικών ακινήτων χρησιμοποιήθηκαν για την εξυπηρέτηση τοπικιστικών, κομματικών και ρουσφετολογικών σκοπών.

Η αδηφαγία και υποκρισία έφτασαν σε τέτοιο βαθμό χυδαιότητας ώστε την δεκαετία 1990 – στο αποκορύφωμα του νέου ανθρωπιστικού δράματος στην Ελλάδα λόγω της κατάρρευσης της Σοβιετικής Ένωσης και της νέας ελληνικής, προσφυγικής κρίσης άμεσα σχετιζόμενης με την Μικρασιατική Καταστροφή – η ελλαδική διακυβέρνηση μεθόδευε την κατάργηση του Τ.Α.Π.Α.Π. και τη μεταφορά των εναπομεινάντων Προσφυγικών Ακινήτων και χρηματικών πόρων της Ανταλλάξιμης Περιουσίας στο Υπουργείο Οικονομικών. Έτσι διευκολύνονταν περισσότερο στην περαιτέρω ανέλεγκτη καταλήστευση των πόρων, αντί της αποκατάστασης των Ελλήνων Προσφύγων. Σε αυτό συνέργησε, ως μη εξαιρετέο του πολιτικού κατεστημένου, και το περίφημο Συμβούλιο της Επικρατείας, εντός εβδομάδας με ”απόφαση εξπρές” μίας σελίδας, συνηγορώντας στην κυβερνητική εισήγηση με την οξύμωρη θεματολογία ”Περιορισμός και βελτίωση της αποτελεσματικότητας των κρατικών δαπανών και άλλες διατάξεις”. Το Τ.Α.Π.Α.Π. όχι μόνο δεν επιχορηγούνταν από τον κρατικό προϋπολογισμό και δεν το επιβάρυνε, αλλά τουναντίον από το Ταμείο αυτό των Ελλήνων Προσφύγων χρηματοδοτούνταν καταχρηστικά και ρουσφετολογικά κατασκευές Εργατικών Κατοικιών, κρατικά κοινωνικά προγράμματα, υποτροφίες, κλπ.. Έτσι, το παλαιοκομματικό και τοπικιστικό κατεστημένο, σε αγαστή σύμπραξη με το διοικητικό-δικαστικό σύστημα, με ένα φωτογραφικό Π.Δ.(137/1998) έβαλε σε άμεση και κατά το δοκούν διάθεσή του την Ανταλλάξιμη Περιουσία, μεταφέροντας όλα τα ακίνητα και τους χρηματικούς πόρους από την ρευστοποίησή αυτών σε κυβερνητικά κυκλώματα του Υπουργείου Οικονομικών…

Υπό την ελλαδική κυβερνητική διαχείριση, από τα 93.000 αστικά και αγροτικά ακίνητα της Ανταλλάξιμης Περιουσίας την δεκαετία 1950 (…), την δεκαετία 1990 επισήμως έμειναν 26.000, καταπατημένα όλα, και 900 περίπου ελεύθερα.

Σε ποιους καταπατητές και ”αγοραστές” αντί πινακίου φακής εκχωρήθηκαν τα 67.000 ακίνητα; Ποιοι καρπώθηκαν τα ακίνητα, σε ποιους και τι ποσά δόθηκαν εν ήδη δωρεών και επιχορηγήσεων από κυβερνητικούς και διοικητικούς προϊσταμένους της ”διαχείρισης”; Τι σχέση έχουν σαν άτομα, σύλλογοι, ιδρύματα κλπ. με τα προβλήματα και τις ζωτικές ανάγκες των Ελλήνων προσφύγων – δικαιούχων επί της Ανταλλάξιμης Περιουσίας;..  Στα ερωτήματα αυτά το κυβερνητικό κατεστημένο δεν απάντησε, συσκοτίζοντας σκάνδαλα και ρουσφέτια.

Σήμερα, η κυβέρνηση προέβη σε αήθη, ανεύθυνη πράξη σε βάρος των ζώντων δικαιούχων της Ανταλλάξιμης Περιουσίας – όλων των Ελλήνων του Πόντου, που με τη κατάρρευση και άνοιγμα των συνόρων της Σοβιετικής Ένωσης μένουν μόνιμα στην Ελλάδα ⁽²⁾ , και αντιμετωπίζουν σωρεία προβλημάτων εξαιτίας της κυβερνητικής αδιαφορίας, αλαζονείας και εμπαιγμού (τοκογλυφικά στεγαστικά δάνεια αισχροκέρδειας τραπεζών με την κυβερνητική κάλυψη, ανύπαρκτες συντάξεις υπερηλίκων και εργαζομένων, πολύτεκνων μητέρων, Ιθαγένεια, Παιδεία, υγειονομική περίθαλψη κλπ.).

Με ψευδεπίγραφες προφάσεις, ότι δήθεν δεν υπάρχει θέμα προβλημάτων Ελλήνων προσφύγων, εισήγαγε και ψήφισε στην Βουλή (22-02-2023) νόμο για εκχώρηση των ακινήτων και των πόρων της Ανταλλάξιμης Περιουσίας στους καταπατητές.

Με χαρακτηριστική αβελτηρία εξακολουθεί και στερεί πολύτιμους πόρους από τους πιο πάνω Έλληνες δικαιούχους, που έχουν απόλυτη ανάγκη αυτών και το απόλυτο δικαίωμα. Παρά τα πολλά προβλήματα, που τους επιφύλαξαν οι ελλαδικές διακυβερνήσεις, μετέχουν ενεργά στην παραγωγή και ανάπτυξη, προσφέρουν αποφασιστικά με την παρουσία τους στη θωράκιση και ενδυνάμωση της Ελλάδας.

Η κυβέρνηση οφείλει να προβεί άμεσα σε συγκεκριμένες, διορθωτικές ρυθμίσεις δρομολόγησης των πόρων της Ανταλλάξιμης Περιουσία προς στήριξη των οικογενειών της μεγάλης πιο πάνω κατηγορίας Ελλήνων πολιτών.

Εκ κειμένων ΕΠρΠΣ «η Αργώ»/1998-2023

……………………………………

⁽¹⁾ Κατ’ ουσία εν είδη πολεμικής αποζημίωσης, λόγω της στρατιωτικής ήττας το 1922, που η Ελλάδα δεν μπορούσε να καταβάλει. Η ίδια Συνθήκη περιλαμβάνει και την περίφημη ”Ανταλλαγή των Πληθυσμών”, που επεδίωκε ανέκαθεν και αυτόκλητα ο Βενιζέλος Ελ. χωρίς να είναι εκπρόσωπος του Ελληνισμού στον Πόντο και Μ. Ασία.

⁽²⁾ Μεγάλο τμήμα του Ποντιακού (Ρωμέικου) Ελληνισμού αναγκάστηκε στις αρχές του 20^ου αιώνα να καταφύγει στις γνώριμες εστίες του στην γειτονική και ομόθρησκη Ρωσία, λόγω της Γενοκτονίας που εξαπέλυσε το τούρκικο, ισλαμό-κεμαλιστικό καθεστώς ενάντια στον αυτόχθονα Ελληνο-Χριστιανικό πληθυσμό του Πόντου και υπόλοιπης Μ. Ασίας (1914-1923). Στην Ρωσία και στην μετέπειτα κλειστή Σοβιετική Ένωση, έως την επικράτηση του σταλινισμού, πέτυχε ανάπτυξη σε όλους τους τομείς, πρεσβεύοντας με τον καλλίτερο τρόπο τις ικανότητες και το πνεύμα του Ελληνισμού. Οι Πόντιοι ίδρυσαν ελληνικά σχολεία, τυπογραφεία, θέατρα, εκδοτικούς οίκους, πραγματοποίησαν σημαντική κοινωνική και οικονομική δραστηριότητα. Κατά την σταλινική περίοδο των μαζικών, μπολσεβίκικων εγκλημάτων, υπέστησαν μαζί με άλλες εθνότητες διώξεις και εξορίες με εθνολογικά κριτήρια(1938-1953), με χιλιάδες εκτελεσμένους και νεκρούς, κλείσιμο και καταστροφή των ελληνικών ιδρυμάτων, επιχειρήσεων και φορέων ελληνικού ενδιαφέροντος, καταπάτηση και κατάσχεση των περιουσιών, διασπορά του Ρωμ[έ]ϊκου κοινωνικού ιστού σε όλη την αχανή επικράτεια της ΕΣΣΔ, κυρίως δε στις άνυδρες στέπες της Σοβιετικής Κεντρικής Ασίας (Καζαχστάν, Κιργισία και αλλού). Πολέμησαν στον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο με γενναιότητα και επαινέθηκαν γι’ αυτό ακόμα και από τον αυστηρά ελεγχόμενο στρατιωτικό τύπο της Σοβιετικής Ένωσης. Με το πέρας του σταλινισμού (1953), κατάφεραν να ανασυγκροτηθούν πάλι, να αναπτυχθούν σε όλους τους τομείς της παραγωγής και της επιστήμης, πέτυχαν αξιόλογη παρουσία, επανέφεραν την κοινωνική τους αναγνώριση και καταξίωση, αγωνιζόμενοι παράλληλα για ανεύρεση και συνένωση του οικογενειακού, συγγενικού και κοινωνικού τους ιστού. Προσέφεραν πολιτισμική εμπειρία και δημιουργική γνώση και συνέβαλλαν μέγιστα στο άλμα ανάπτυξης και επιπολιτισμού των περιοχών της υποχρεωτικής τους εξορίας (Καζαχστάν, άλλες Κεντροασιατικές χώρες της ΕΣΣΔ κ.α.)… Διατήρησαν με επιμονή την εθνική ταυτότητα, την οποία πλήρωσαν ακριβά με αίμα και θυσίες τις προηγηθείσες δεκαετίες, και στην Γενοκτονία στον ιστορικό μας Πόντο…
Με την διάλυση της ΕΣΣΔ εντάθηκε η έλευση στην Ελλάδα του τελευταίου μεγάλου κύματος του προσφυγικού, Ποντιακού Ελληνισμού.
Ο ερχομός αυτός, που συγκαταλέγει σημαντικά ωφέλιμο για την Ελλάδα και την κοινωνία ανθρώπινο δυναμικό, καταρτισμένο επιστημονικά, παραγωγικά, βιομηχανικά, πολιτισμικά κοκ., προερχόμενο από μία χώρα με κορυφαία διαστημική τεχνολογία, βρήκε το ελλαδικό κράτος ανέτοιμο, ανήμπορο και ανεπαρκές για την αξιολόγηση και αξιοποίησή του. Η ανεπάρκεια αυτή υφίσταται σε μεγάλο βαθμό έως και σήμερα με χαρακτηριστικές επιπτώσεις στην ζωή του Ελληνικού αυτού πληθυσμού.
Με ευθύνη των ελλαδικών κυβερνήσεων και Πολιτείας είναι άγνωστη στον μέσο έλληνα η ανεκτίμητη προσφορά του Ποντιακού Ελληνισμού στην παλιγγενεσία, στους απελευθερωτικούς αγώνες και στην εδραίωση του νέου ελληνικού κράτους, ο ανεκτίμητος ρόλος των ένοπλων σωμάτων αντίστασης στον Πόντο (1915-1924) για το ελληνοτουρκικό μέτωπο, οι μεγάλες θυσίες του στην Εθνική Αντίσταση, η “εκχώρηση” των περιουσιών των Ελλήνων του Πόντου υπέρ της Τουρκίας από τον Βενιζέλο με το Σύμφωνο Βενιζέλου-Κεμάλ στην Άγκυρα το 1930 – εν είδη πολεμικών αποζημιώσεων για την ακεραιότητα της νέας ελλαδικής επικράτειας, όπως και πολλά άλλα.